Kan ik mijn kind meenemen naar de uitvaart? In dit artikel vertel ik je een bijzonder mooi verhaal. Lees hier verder:

door | geplaatst in: uitvaart | 0

‘Wat moet ik nu toch?’ Kinderen en een uitvaart

Het is alweer een aantal jaren geleden dat ik een uitvaart mocht begeleiden van een dame op leeftijd. Zij was de negentig ruim gepasseerd. Meestal zijn er dan naast de kinderen ook kleinkinderen en zelfs achterkleinkinderen betrokken. In deze column zijn het de achterkleinkinderen die hierin de hoofdrol spelen. De dame had meerdere achterkleinkinderen, waarvan de jongsten 3 en 5 jaar oud waren.

Er liever niet bij zijn

In de dagen tussen het overlijden en de uitvaart lag de dame thuis op haar kamer in het verzorgingshuis, opgebaard op haar bed. Wij moesten haar voor het vertrek overleggen in de kist en de laatste verzorgende handelingen verrichten. De meeste familieleden, waaronder een kleindochter waar de achterkleinkinderen bij hoorden, wilden hier niet bij zijn.

Nieuwsgierig en vervelend

Hoewel de moeder er niet bij wilde zijn, waren de achterkleinkinderen heel nieuwsgierig. Met name de jongste van de twee. Nadat de moeder meerdere keren haar zoontje had opgedragen om rustig te wachten en de ruimte waar zijn overgrootmoeder opgebaard lag, niet te betreden, werd het knaapje vervelend. Maar dan ook echt onhoudbaar vervelend!

‘Wat moet ik nu toch?’

Terwijl mijn collega’s bezig zijn met de allerlaatste verzorging van de dame, sta ik op de gang bij de familie. Ik sla het tafereel gade. De moeder kijkt mij wanhopig aan, met een blik van ‘Wat moet ik nu toch?’ Ik loop naar haar toe en zeg tegen haar dat ze het knaapje rustig naar oma kan laten gaan. ‘Ja?’, vraagt ze. ‘Laat hem maar gaan’, zeg ik. En dit doet ze.

Vervelend?

Het knaapje loopt de ruimte binnen waar zijn overgrootmoeder ligt opgebaard. Met zijn kinderlijke vermogen ziet hij toe hoe mijn collega’s haar de laatste verzorging geven. Zij betrekken hem op een hele warme en voor hem begrijpelijke manier. Ook is het knaapje erbij wanneer de kist samen met de hele familie wordt gesloten. Het vervelende gedrag is verdwenen. Hij is rustig en kijkt wat er allemaal gebeurt.

Zo trots als een pauw

Wanneer zijn overgrootmoeder uit het verzorgingshuis wordt weggedragen, geef ik het knaapje een bloemstukje. Ik leg het in zijn hand. ‘Wil en kan jij dit dragen?’ Zo trots als een pauw stapt het mannetje voor zijn oma uit, met het bloemstukje in zijn hand. Ook tijdens de uitvaart gedraagt de kleine grote man zich voorbeeldig.

Volmondig ‘ja’

‘Kan ik mijn kind meenemen naar de uitvaart?’ Dat is een vraag die mij dikwijls wordt gesteld. Hierop is mijn antwoord altijd een volmondig ‘ja’. Kinderen mogen leren dat de dood bij het leven hoort. Je kunt hen uitleggen dat het leven eindig is. Dit kan op een kinderlijke, voor hen begrijpelijke manier. Hiervoor zijn er ook heel veel boekjes beschikbaar. Ik wil je in elk geval op het hart drukken nooit te vertellen dat de overledene slaapt. Op die manier kan het kind angst krijgen om zelf te gaan slapen.

Voor jou!

Vroeg of laat krijg je er mee te maken: het overlijden van een dierbare. Op zo’n moment lijkt de wereld stil te staan. Als uitvaartverzorger in de regio Twente bied ik jou graag mijn hand aan om er samen voor te zorgen dat jouw dierbare een zo mooi en persoonlijk afscheid krijgt. Omdat er bij het regelen van een uitvaart veel emotionele en praktische zaken op je af komen, delen we het hele proces op in kleine stukjes. Daarnaast ben ik er ook altijd voor je als je graag alvast je wensen omtrent je eigen afscheid wil bespreken en laten vastleggen. Dit gesprek is geheel vrijblijvend. Het wensenboekje, dat je geheel gratis via het contactformulier kunt aanvragen, vormt hiervoor een handige leidraad.

Een dubbele uitvaart
door | geplaatst in: uitvaart | 0

harmaboddeIk had in de beginjaren van mijn uitvaart carrière een dubbele baan. Omdat ik bij de uitvaartorganisatie een parttimecontract kreeg besloot ik mijn baan in de detailhandel, Albert Heijn, aan te houden voor 2 ochtenden. En in overleg met beide werkgevers was dit prima te combineren.
Op één van die AH ochtenden word ik gebeld door collega van de uitvaartzorg of ik ’s middags naar een familie wil om een uitvaart te bespreken. Dit zeg ik toe en geef aan na mijn werktijd terug te bellen voor de gegevens en zij kan een afspraak voor mij maken met de familie hoe laat ik bij hen kan zijn.
Wat ik al wel wist dat het om een mevrouw ging van begin 80 jaar en dat ik moest bespreken met dochter en schoondochter omdat vader in het ziekenhuis lag.
Terwijl ik mijn werk weer op pak laat zo mijn gedachten gaan over wat ik deze familie kan bieden, word ik weer gebeld door dezelfde collega of ik vanmiddag nog een uitvaart wil bespreken.
Ik wil aangeven dat dit wel wat veel wordt voor een beginnende uitvaartverzorger maar zij onderbreekt mij door te zeggen dat ik bij dezelfde familie moet zijn. Huh???
Zij vertelt mij dat vader ook is overleden, binnen 24 uur beide (schoon)ouders overleden. Hoe is het mogelijk?
Dit is voor mij, op dat moment beginnende uitvaartverzorger, wel een uitdaging. Hoe ga je daar mee om, een dubbele uitvaart bespreken, maar leergierig als ik ben ga ik het gesprek aan.
In het gesprek met de dames wordt mij verteld dat vader een behoorlijke operatie had ondergaan en dat moeder en schoondochter gisteravond na het bezoekuur thuis kwamen, koffie wilden gaan drinken, toen moeder onwel is geworden en overleden. De dames moesten dit vreselijke bericht aan vader vertellen. Die arme man kon dit vreselijke bericht niet aan en overlijdt korte tijd later. Vader en moeder waren altijd zeer hecht geweest en erg aan elkaar verknocht.
Zo besluiten we samen met de familie dat dit een uitvaart wordt waar beide ouders centraal staan ofwel een crematieplechtigheid met twee overledenen. Ook het vervoer naar het crematorium gaan ze samen in één auto, plannen we extra tijd in de aula, meerdere muziekstukken en toespraken. Alles samen, behalve het crematieproces dit moest apart omdat de wet dit niet toestaat.
Hoe bijzonder het ook allemaal was en hoe mooi het ook verliep, ik had intens te doen met dochter en schoondochter, haar man was enkele jaren geleden overleden, waren binnen 24 uur hun beide (schoon)ouders kwijt. En ja dan ben ik ook niet van steen en pink ik rustig een traantje weg.

Een toevallige ontmoeting
door | geplaatst in: uitvaart | 0

Als zelfstandig uitvaartverzorger neem ik je graag mee in de wereld van de uitvaartzorg. Ik vertel je over mijn werkzaamheden en de vele bijzondere ervaringen die ik meemaak. De bijzondere, verdrietige, maar ook grappige momenten. Zo krijg jij een indruk wat er allemaal mogelijk is in de uitvaartzorg en wat er geregeld moet worden. In deze column neem ik je mee in één van die bijzondere momenten.

Harma Bodde

Sporten

Omdat sporten ook voor een uitvaartverzorger goed is, probeer ik mij drie keer per week in het zweet te jagen in een sportlocatie in mijn woonplaats. Zo kom ik tijdens de cooling down met een kopje thee in gesprek met een medesporter, en nadat we een korte tijd over van alles en nog wat hadden gesproken, maakt ze aanstalten om weg te gaan.

Mantelzorger

Ze vertelt me op de valreep dat ze die middag nog graag even met haar schoonmoeder naar de stad wil om gezellig een bak koffie te drinken. ‘Mam is mantelzorger voor m’n schoonvader die ernstig ziek is. En een verzetje op zijn tijd is dan ook meer dan welkom’, vertelt ze mij. Toen haar schoonvader nog redelijk uit de voeten kon, gingen ze elke zaterdag- en woensdagmiddag een kopje koffie drinken in de stad. Maar nu vader dat niet meer kan, wordt het voor moeder ook moeilijker om weg te gaan, omdat ze vader niet alleen wil laten. ‘Nu is er vanmiddag iemand die bij vader kan blijven en kunnen wij even weg.’ Zo wordt het gesprek toch langer dan de bedoeling was.

Wensen bespreken

Dat snap ik volkomen en ik stel haar voorzichtig de vraag of haar schoonvader de wensen voor zijn afscheid wel eens heeft uitgesproken. Ze kijkt me vragend aan en ik vertel haar dat ik als zelfstandig werkend uitvaartverzorger het nog weleens tegenkom dat nabestaanden niet weten wat de wensen zijn.

Visitekaartje

Ooh nee, dat heeft ook haar schoonvader nooit gedaan, maar ze zal proberen het bespreekbaar te maken. En nadat ze nog vertelt waar haar schoonouders zijn verzekerd, nemen we afscheid van elkaar. Ik geef haar aan dat ik in principe alle polissen kan verzilveren en op mijn voorzichtige vraag of ik haar mijn visitekaartje mag geven, zegt ze ja. ‘Mocht je vragen hebben of meer informatie willen hebben, dan mag je mij altijd bellen. Dit uiteraard geheel vrijblijvend’, voeg ik er nog aan toe.

Overleden

Wanneer ik twee dagen later op een verjaardag zit en eigenlijk al aanstalten wil maken om naar huis te gaan, gaat mijn telefoon. De dame uit de sportschool maakt zich kenbaar en zegt: ‘Ik heb je nodig Harma, mijn schoonvader is zojuist overleden.’

Bijzonder

Poeh, die komt binnen! Dit had ik niet verwacht. Hoe bijzonder kan het zijn dat je eerst bij de sport spontaan met elkaar in gesprek bent gekomen en twee dagen later in een heel andere setting met elkaar aan de tafel zit.

Waardig afscheid

Deze meneer heeft, mede door de openheid van zijn familie, een heel warm en waardig afscheid gekregen waarbij zijn grootste passie, voetbal, centraal stond. Voetbal liep als een rode draad door zijn leven en het leven van zijn gezin. Zelfs de kaart werd hierop aangepast. En in een bomvolle aula van een crematorium werd dit ook nog eens benadrukt door de sprekers en de foto’s die werden getoond.

Wensen vastleggen

Heb jij al eens over je eigen uitvaart nagedacht? Je doet er verstandig aan om je wensen hierover vast te leggen. Weet je niet hoe je dat moet doen? Neem dan contact met me op voor een vrijblijvend gesprek. Hierin denk ik met je mee, geef ik je tips en krijg je ook informatie over de prijzen. Ook kun je bij mij een gratis wensenboekje aanvragen, dat je door alle keuzes omtrent de uitvaart leidt.

Door de bomen het bos niet meer zien met zoveel polissen
door | geplaatst in: uitvaart | 0


Via een advertentie in een plaatselijk weekblad word ik gebeld door een meneer.Hij vraagt mij of ik een keer bij hem en zijn vrouw wil komen om uitvaartpolissen uit te zoeken.“Ik heb er een aantal en zie door de bomen het bos niet meer”. We maken een afspraak en op een dag in mei zit ik bij hen aan de tafel.

Na ruim 2 uur praten en bellen zijn we er uit. Mevrouw en meneer hebben de nodige informatie ontvangen en meneer weet wat de uitkering van de polissen zijn. Ik zie dat hem dit rust geeft. Kijk, zegt hij, ik ben ziek en weet natuurkijk niet hoe lang of het duurt maar ben blij dat we dit hebben uitgezocht. U stuurt mij de factuur maar! Hierop geef ik aan dat ik nooit geen facturen stuur bij voorgesprekken omdat ik het heel belangrijk vind dat mensen goed worden geïnformeerd en daar hoort het uitzoeken van polissen bij. Wel, zeg ik, hoop ik dat het nog heel lang duurt maar mocht er een overlijden plaatsvinden dat u aan mij denkt. Dat komt goed, zegt hij.

Het is augustus en ik word gebeld door de dochter van deze meneer met de mededeling dat haar vader is overleden. Toch enigszins geschrokken vraag ik door en kom er achter dat haar vader in Amsterdam in het Antonie van Leeuwenhoekziekenhuis is overleden. Ze vertelt mij dat haar vader ook wel heel ziek was en lichtelijk onder “dwang” naar Amsterdam is gebracht omdat daar de meest passende zorg kon worden verleend.

 

Op de dag van de crematie willen een aantal kleinkinderen graag iets vertellen over hun opa en zo kom ik er achter dat hij voor de twee kleinzonen, die op jonge leeftijd hun vader hebben verloren, wel een hele belangrijke rol heeft gespeeld. Middels de foto’s die tijdens de plechtigheid worden getoond wordt mij dit heel duidelijk. Opa was heel trots op alle 5 kleinkinderen maar die 2 jongens waren toch wel heel bijzonder voor hem. En was deze opa ook wel heel bijzonder voor die twee jongens

  • harmabodde

Uitvaart met een Harley Davidson
door | geplaatst in: uitvaart | 0

Ik werkte nog voor een landelijke uitvaartorganisatie toen ik naar een melding moest waarbij een jong iemand zichzelf van het leven had beroofd.Hoe heftig kan het zijn! Ik kom bij het aangegeven adres en tref daar de echtgenote, jonge kinderen en ouders, uiteraard totaal ontredderd aan. Bij een plotseling overlijden kan de familie al ontredderd zijn, laat staan bij een familie waarbij een zelfgekozen einde heeft plaatsgevonden.Hoe kon het gebeuren, is de vraag die steeds naar voren komt en natuurlijk neem ik de tijd voor deze mensen om hun verhaal aan te horen om zo met elkaar tot een passend afscheid te komen. Helaas kan ook ik geen antwoord vinden op al hun vragen.Er stak eigenlijk maar 1 ding met kop en schouders boven het verhaal uit en dat was zijn liefde voor de motor en niet zomaar een motor maar wel een Harley Davidson. Deze stond ook bij hen bij de voordeur.Het ging door mijn hoofd om hier zeker iets mee te doen. Vooral toen de echtgenote mij vertelde dat hij deze motor zelf heeft gebouwd.Later in die week werd ik benaderd door de voorman van de Harley Davidsonclub.De leden van de motorclub gaven aan hem te willen begeleiden in zijn laatste rit naar het crematorium.Zo gebeurde het dat we op de dag van de uitvaart met overledene in de rouwauto (de uitvaartmotor was helaas geen optie) en zijn gezin erachter in de volgauto naar het crematorium reden. Later hoorde ik van de volgautochauffeuse dat de echtgenote had gevraagd om de ramen van de volgauto wel open moesten om zo het geronk van de motoren te kunnen horen.Voor de rouwauto reden 50 motoren van het merk, hoe kan het ook anders, Harley Davidson.Heel gedisciplineerd reden de jongens voor de rouwauto uit waarbij ze aangekomen bij het crematorium een erehaag vormden met hun motor. Wat een geweldig eerbetoon, 50 Harley’s op rij, een echt kippenvelmoment.En de plechtigheid……..die begon, hoe kan het ook anders, met stevige muziek, Thunderstruck van ACDC.Met deze ervaring wil ik aangeven dat het voor ons uitvaartverzorgers een mooie uitdaging is om een liefhebberij of hobby van de overledene terug te laten komen in de uitvaart.Wel is het belangrijk om bij leven wensen uit te spreken en vast te leggen in het handige boekje dat heet “om vast over na te denken”.Dit kunt u geheel vrijblijvend en gratis aanvragen via het contactformulier op www.harmaboddeuitvaartzorg.nl

Het afscheid van een bijzonder mens
door | geplaatst in: uitvaart | 0

28 februari 2019
Als zelfstandig uitvaartverzorger neem ik je graag mee in de wereld van de uitvaartzorg. Ik vertel je over mijn werkzaamheden en de vele bijzondere ervaringen die ik meemaak. De bijzondere, verdrietige, maar ook grappige momenten. Zo krijg jij een indruk wat er allemaal mogelijk is in de uitvaartzorg en wat er geregeld moet worden. In deze column neem ik je mee in één van die bijzondere momenten. Een afscheid dat ik liever had willen uitstellen.
Uitvaartverzorger Harma Bodde
Afscheid
‘Het is alweer een aantal jaren geleden wanneer ik word gebeld door een zoon, hij vraagt mij of ik binnenkort ook tijd heb. En of ik weet wie ik aan de telefoon heb. Ja, dat weet ik maar al te goed. Zijn vader is amper 5 maanden geleden overleden en ik heb de familie mogen begeleiden in de dagen van het afscheid nemen. In deze dagen is het contact met de familie zo intens dat zij nog wel even in mijn geheugen blijven hangen. Sterker nog, wanneer ik een familie na een lange tijd weer spreek dan kan ik de hele periode zo weer voor de geest halen en speelt de hele gebeuren als een film zich in mijn hoofd af.
Triest bericht
Hij vertelt me dat zijn moeder terminaal is en ze wil me graag nog een keer spreken voor ze gaat. Ik schrik van het trieste bericht. De laatste keer dat wij elkaar hebben gesproken oogde ze vitaal en gezond. Dat was toen ik de factuur van de uitvaart van haar man kwam brengen, dit doe ik altijd persoonlijk waarbij we samen terugkijken op die periode van afscheid nemen en hoe de familie mijn dienstverlening heeft ervaren. Ik weet nog dat ze toen van die overheerlijke slagroomsoezen van de plaatselijke bakker bij de koffie serveerde.
Afscheid
Gewapend met een bos bloemen zoek ik haar op. Ik schrik van het kleine hoopje mens wat er van haar is overgebleven. Ze vertelt me dat niet lang meer duurt voor ze dit aardse bestaan moet verruilen voor het eeuwige en ze hoopt hierbij dat ze worden verenigd met haar man, die haar nog geen half jaar geleden is voorgegaan. Ze geeft aan dat ik wederom de uitvaart moet verzorgen, omdat ik het bij haar man ook zo mooi had verzorgd. Ik bedank haar voor dit prachtige compliment, maar zeg haar dat ik dit liever nog even had willen uitstellen. Ze is even stil maar ze antwoordt met de opmerking dat ze geen keus heeft. Dit begrijp ik en vraag haar welke wensen ze heeft voor haar afscheid. Hierop antwoordt ze dat ze het graag net zo wil als bij haar man, eenvoudig maar waardig. Na een uurtje zie ik dat ze erg moe is en nemen we afscheid van elkaar. Ik merk dat ik dit moeilijk vind maar beloof haar een mooie uitvaart te geven.
Kerkelijke uitvaart
Twee dagen na ons gesprek word ik gebeld door de zoon. Zijn moeder heeft het aardse bestaan verlaten. Zo zitten we, binnen een half jaar, wederom met kinderen en kleinkinderen om de tafel om de uitvaart vorm te geven. Met een prachtige kerkelijke uitvaart geven we mevrouw het afscheid waar ze om heeft gevraagd, waardig, eenvoudig maar warm. En de belangstelling was groot, zeer groot! Dag lieve mevrouw, rust zacht, ik vond u een bijzonder mooi mens.
Wensen vastleggen
Wil jij ook van tevoren je wensen vastleggen? Dan kan dit in geheel vrijblijvend gesprek. Hierin denk ik met je mee, geef ik je tips en krijg je ook informatie over de prijzen. Ook kun je bij mij een gratis wensenboekje aanvragen, dat je door alle keuzes omtrent de uitvaart leidt.