In ruim 18 jaar dat ik dit prachtige vak mag uitoefenen zijn er veel, heel veel uitvaarten aan mij toevertrouwd. Nee, dan schiet je niet zo snel meer in de stress.
Zo moest ik een keer de uitvoer van een uitvaart in kerk overnemen van een collega.

De kennismaking:

Samen met haar heb ik kennis gemaakt met de familie en hebben we de regie van de uitvaart doorgenomen. Dat zou goed komen! Een fijne familie die mij hun het vertrouwen schonk.

Luisteren:

Zo begonnen we aan de kerkdienst en terwijl ik met de koster en hulpkoster in de sacristie aan de koffie zit vraagt de hoofdkoster aan mij hoe ik het straks wil hebben.
Ik vertel hem en zijn collega dat wanneer de voorganger klaar is zal ik naar voren komen om de mededelingen te doen. D.w.z. dat ik de belangstellenden uitleg geef hoe de volgorde van condoleren gaat verlopen e.d. en wanneer ik klaar ben zeg ik “dank u wel” waarna de hulpkoster de muziek kan starten. Niet zomaar muziek, nee het was moeders favoriete liedje.
Nu kreeg ik tijdens mijn uitleg de indruk dat de hulpkoster met zijn gedachten er niet helemaal bij was maar ik gaf hem het voordeel van de twijfel en zei niets.

Terwijl de voorganger bezig is met de laatste rituele handelingen ga ik alvast weer plaatsnemen in de kerk, zichtbaar, daar waar de voorganger mij het seintje kan geven tot spreken.

Snel schakelen:

En zo geschiede, alleen niet helemaal volgens planning. Wanneer ik naar voren loop om de mededelingen te doen start het muziekstuk, te vroeg dus.
Tja en nu……? even heel snel schakelen. Mij is altijd geleerd; als het niet kan zoals het moet dan moet het maar zoals het kan.
Dus vraag ik als eerste de dragers voor de bloemen naar voren te komen en reik ze één voor één een bloemstuk aan vervolgens, terwijl de klanken van moeders favoriete liedje door de kerk klinken nemen ook de dragers hun positie in.

Alles komt goed:

Alles staat klaar en alsof het zo moet zijn is het liedje afgelopen. Voor mij het moment om nu dan maar even het woord te nemen en zoals gezegd sluit ik af met “dank u wel”. Gelukkig heeft de hulpkoster dit in de gaten en terwijl we met voorganger, bloemendragers voorop aansluitend met mevrouw naar achteren lopen, voor de condoleance, klinken nogmaals de klanken van Il Silenzio, het liedje waar moeder zo van hield.

Tevreden:

Als wij na de condoleance nog even met elkaar napraten zegt één van de zoons tegen mij: “Harma, wat een mooie dienst. Wat vond ik het prachtig dat het favoriete liedje van moeder zelfs twee keer kon worden beluisterd. Dit zal ik nooit vergeten”, zegt hij met tranen in zijn ogen.

Nu komt Il Silenzio, nog wel eens voorbij maar het tovert altijd een glimlach op mijn gezicht als ik terugdenk aan die mooie dienst met een niet oplettende hulpkoster.