Via een advertentie in een plaatselijk weekblad word ik gebeld door een meneer.Hij vraagt mij of ik een keer bij hem en zijn vrouw wil komen om uitvaartpolissen uit te zoeken.“Ik heb er een aantal en zie door de bomen het bos niet meer”. We maken een afspraak en op een dag in mei zit ik bij hen aan de tafel.

Na ruim 2 uur praten en bellen zijn we er uit. Mevrouw en meneer hebben de nodige informatie ontvangen en meneer weet wat de uitkering van de polissen zijn. Ik zie dat hem dit rust geeft. Kijk, zegt hij, ik ben ziek en weet natuurkijk niet hoe lang of het duurt maar ben blij dat we dit hebben uitgezocht. U stuurt mij de factuur maar! Hierop geef ik aan dat ik nooit geen facturen stuur bij voorgesprekken omdat ik het heel belangrijk vind dat mensen goed worden geïnformeerd en daar hoort het uitzoeken van polissen bij. Wel, zeg ik, hoop ik dat het nog heel lang duurt maar mocht er een overlijden plaatsvinden dat u aan mij denkt. Dat komt goed, zegt hij.

Het is augustus en ik word gebeld door de dochter van deze meneer met de mededeling dat haar vader is overleden. Toch enigszins geschrokken vraag ik door en kom er achter dat haar vader in Amsterdam in het Antonie van Leeuwenhoekziekenhuis is overleden. Ze vertelt mij dat haar vader ook wel heel ziek was en lichtelijk onder “dwang” naar Amsterdam is gebracht omdat daar de meest passende zorg kon worden verleend.

Op de dag van de crematie willen een aantal kleinkinderen graag iets vertellen over hun opa en zo kom ik er achter dat hij voor de twee kleinzonen, die op jonge leeftijd hun vader hebben verloren, wel een hele belangrijke rol heeft gespeeld. Middels de foto’s die tijdens de plechtigheid worden getoond wordt mij dit heel duidelijk. Opa was heel trots op alle 5 kleinkinderen maar die 2 jongens waren toch wel heel bijzonder voor hem. En was deze opa ook wel heel bijzonder voor die twee jongens